പിരിമുറുക്കങ്ങള്‍ (ചെറുകഥ)

പിരിമുറുക്കങ്ങള്‍ (ചെറുകഥ)

     മനസ്സ് വല്ലാതെ വേദനിക്കുന്നല്ലോ ദൈവമേ. അസുഖം വരുമ്പോള്‍ ഉള്ള ശരീരവേദന പിന്നെയും സഹിക്കാം.

     പാതിരാക്കോഴി കൂവുന്നു. ഉറക്കം വരുന്ന ലക്ഷണമില്ല.

     എവിടെയാണ് തെറ്റ് പറ്റിയത്?  തറവാട്, അച്ഛനമ്മമാര്‍, സഹോദരിമാര്‍ എന്നൊക്കെ എന്നും മനസ്സില്‍ വിചാരിച്ചു അതുപ്രകാരം സ്നേഹപൂര്‍വ്വം പെരുമാറിയതോ, കടമകള്‍ നിറവേറ്റിയതോ? അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് ആര്‍ക്കും ഒരു തെറ്റും ചെയ്തിട്ടില്ലല്ലോ. എല്ലാവര്ക്കും തന്നെപ്പറ്റി നല്ലതേ പറയാന്‍ ഉള്ളൂ എന്നതില്‍ സന്തോഷിച്ചിട്ടുണ്ട്.

     "അച്ഛന്‍ ഉണ്ടെങ്കിലും ഇല്ലെങ്കിലും, അതൊക്കെ ഒരു ഏട്ടന്റെ കടമയല്ലേ? അതില്‍ ഇത്ര പറയാന്‍ എന്തിരിക്കുന്നു?” 

    എന്റെ കുഞ്ഞനിയത്തീ, നീ ഏട്ടനോട് അത്രയും പറയേണ്ടിയിരുന്നില്ല. നിന്റെ മകന്‍ നിന്നോട് ഇനി ഒരിക്കല്‍ പറയാതിരിക്കട്ടെ: നിങ്ങള്‍ നിങ്ങളുടെ കടമയല്ലേ ചെയ്തുള്ളൂ എന്ന്.

അമ്പു കൊണ്ടുള്ള വൃണം

കാലത്താല്‍ നികന്നിടും

കാട്ടുതീ വെന്താല്‍ വനം

പിന്നെയും തളിര്ത്തിടും.......

അതെ, 

കേട്ടുകൂടാത്ത വാക്കാം ആയുധം പ്രയോഗിച്ചാല്‍...............?

     അവള്‍ സംസാരിക്കാന്‍ പഠിച്ചിരിക്കുന്നു - ഏട്ടന്റെ മുഖത്തുനോക്കി. വര്‍ത്തമാനം പറയാന്‍ ഒട്ടും സങ്കോചം ഇല്ലാതായിരിക്കുന്നു.

     എന്റെ മനസ്സില്‍ തട്ടി ഞാന്‍ പറഞ്ഞുപോയി. ഒരുപക്ഷെ, ഞാന്‍ പറഞ്ഞതിനുള്ള നിന്റെ ആ മറുപടി ഒരു കണക്കിന് ശരിയായിരിക്കാം. എങ്കിലും എല്ലാം അറിയുന്ന നീ ഏട്ടനോട് അങ്ങനെ പറയാമോ?

     നിന്നോട് എന്താ പറഞ്ഞത്? ഒന്ന് ഓര്‍ത്തു നോക്കട്ടെ:

     പതിനേഴാം വയസ്സില്‍ നിന്റെ ഈ ഏട്ടന്‍ ജോലി തിരക്കി നാട് വിട്ടു;

     റിട്ടയര്‍ ആയ അച്ഛന്‍, അമ്മ സഹോദരിമാര്‍ അടങ്ങുന്ന കുടുംബത്തെ ആവുംവിധം സംരക്ഷിച്ചു;

     നിന്റെ അടക്കം രണ്ടു അനിയത്തിമാരുടെയും വിവാഹം നടത്തി (അച്ഛന്റെ സമ്പാദ്യം ഒരു വലിയ പൂജ്യം);

     പിന്നീട് കുടുംബസ്ഥനായ എട്ടന് രണ്ടു പെണ്മക്കള്‍ (നിങ്ങളെ രണ്ടുപേരെയും പോലെ ഓരോ ആണ്മക്കള്‍ അല്ല);

     ഇപ്പോള്‍, തറവാട് ഭാഗം വച്ചപ്പോള്‍, നീ പറയുന്നു ഏട്ടന്റെ ഭാഗവും നിനക്ക് വേണമെന്ന്! ആകാമായിരുന്നു. പക്ഷെ പരിതസ്ഥിതി അതിനനുവദിക്കുന്നില്ല കുട്ടീ. അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു, നിനക്ക് അറിയില്ലെങ്കില്‍ അറിയാന്‍ വേണ്ടി ഞാന്‍ ഇതൊക്കെ ഒന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍, നീ പറയുന്നു - ഇതൊക്കെ ഏട്ടന്റെ കടമയായിരുന്നു എന്ന്! നല്ല കാര്യം. അപ്പോള്‍, അങ്ങനെയൊക്കെയാണ് ലോകം. അതെ, എനിക്ക് - ഞാന്‍ എന്ന വിഡ്ഢിക്കു എല്ലാം മനസ്സിലാകുന്നു.

     ഏതായാലും, എന്റെ കുഞ്ഞനിയത്തീ, നിന്നോടുള്ള സ്നേഹത്തിനു ഈ ഏട്ടന്‍ ഒരു കുറവ് വരുത്തിയിട്ടില്ല, വരുത്തുകയുമില്ല. എന്നാല്‍, ഇക്കാര്യത്തില്‍ ഞാന്‍ വിട്ടുതരാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല. ഇനിയെങ്കിലും - ഈ വൈകിയ വേളയില്‍ എങ്കിലും ഞാനും ഒന്ന് ജീവിക്കാന്‍ പഠിച്ചു നോക്കട്ടെ. സാമര്‍ത്ഥ്യം ഉള്ളവര്‍ക്ക് മാത്രം ജീവിച്ചാല്‍ പോരല്ലോ. ജനിച്ചുപോയില്ലേ. ഇത് പറയെണ്ടിവരുമ്പോഴും എന്റെ മനസ്സ് നിനക്കുവേണ്ടി കേഴുന്നു. പക്ഷെ, ഏട്ടനോട് ക്ഷമിക്കുക. എനിക്കും ഒരു കുടുംബമുണ്ട്, എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്ന ഭാര്യയും, മക്കളുമുണ്ട്. അവരുടെ മുമ്പില്‍ ജീവിക്കാന്‍ അറിയാത്ത ഒരു വിഡ്ഢിയാകാന്‍ ഞാന്‍ തയാറല്ല. എന്നോട് ക്ഷമിക്കുക. നിന്നെപോലെതന്നെയല്ലേ നിന്റെ ചേച്ചിയും? അവള്‍ക്കു അങ്ങനെ തോന്നിയില്ലല്ലോ. ഇല്ല, നീ നിനക്ക് കിട്ടിയതില്‍ തൃപ്തിപ്പെടാന്‍ നോക്കുക. ഇനി ഇക്കാര്യം എന്നോട് മിണ്ടരുത്.

     ശരിക്കൊന്നു ഉറങ്ങിയിട്ട് ദിവസങ്ങള്‍ എത്രയായി. നിദ്രാദേവീ, അനുഗ്രഹിക്കണേ - കണ്ണടച്ച് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചുകൊണ്ടു കിടന്നു നോക്കട്ടെ.